میکائل وست، نقاش عظیم آمریکایی که دیده نشد

به گزارش هیو بلاگ، به نظر وست، هرچه تخیل خشن تر و پیجیده تر باشد، ظرفیتش برای بیان ناب بیشتر است. او شاعر و نقاشی بود که زندگی اش را وقف بیان خلاقانه کرد.

وست یکی از معدود اعضای زن مکتب نیویورک، از نظریه انرژی زنده هانری برگسون الهام می گرفت

وقتی عبارت رمان فوق العاده آمریکایی را می شنوید چه نام هایی به ذهنتان می آیند؟ موبی دیک اثر هرمان ملویل، ماجرا های هاکلبری فین از مارک تواین، کشتن مرغ مقلد اثر هارپر لی، محبوب نوشته تونی موریسون. اما نقاشی های فوق العاده آمریکایی چطور؟ تصویر کردن روحیات پیچیده یک ملت و تنش میان آرزو های دور و درازشان با موانع پیش رو، کاری نیست که تنها از قلم و مرکب و ترکیب کلمات ساخته باشد.

بوم های نقاشی هم می توانند استحقاق دریافت چنین افتخاری را داشته باشند. از تابلوی گوتیک آمریکایی گرنت وود تا تابلو های ادوارد هاپر، تابلو های جمجمه اثر جورجیا اوکیف، و نور کور نماینده، اثر میکائل وست.

تنها شما نیستید که تابلوی نور کور نماینده آخرین گزینه برای جا دریافت در فهرست نقاشی های خارق العاده آمریکایی تان است. زن نقاشی که این اثر را خلق کرد و خود اثر چندان شناخته شده نیستند. اما این تابلو اثر میکائل وست که در سال 1908 در ایلینویز متولد شد و کورین میکائل وست نام گرفت، یکی از جسورانه ترین، سازش ناپذیرترین و مبتکرانه ترین آثار نقاشی قرن گذشته است.

نادیده دریافت این اثر در تاریخ نقاشی مدرن آمریکا که در پی یافتن زبانی بدیع برای بیان احساسات مدرن بود، به معنای از دست دادن یکی از مهم ترین نقاط طلایی ماجراست.

نور کور نماینده حالت ناخوشایند لاشه ای مکوششی را دارد. چون پارگی خشماگین سرخ بر صحنه جرم سیمانی. ناله ای قابل تشخیص از میان رنگ های درهم هنوز به گوش می رسد و خونریزی از روی رنگ های سبز و زرد و آبی تا لبه های تابلو ادامه می یابد. این، صحنه ای از قربانی شدن زیبایی است.

تابلوی نور کورنماینده اثر میکائل وست

برای درک این نقاشی پریشان باید از خالق آن بیشتر دانست. وست پس از مطالعه موسیقی و هنر در نوجوانی اش در اوهایو، اوایل بیست سالگی بود که به نیویورک رفت. در نیویورک نقاشی را نزد هانس هوفمان نقاش اثرگذار آلمانی-آمریکایی آموخت.

هوفمان، مرشد افسانه ای هنر آوانگارد قرن بیستم، در شکل گیری جنبش اکپرسیونیسم انتزاعی نقشی عظیم داشت. نظرات هافمن درباره ماهیت رنگ ونور در نقاشی، بر تخیل غربی اثر گذاشته بود. هافمن می گفت هدفش از نقاشی خلق سطوحی زنده، نورانی و فعال است، خلق نوری عرفانی.

سختگیری هافمن و خلق و خوی مریدپرور او وست را دلزده کرد. وست بعد ها گفت که علاقه ای به پیوستن به هیچ فرقه ای نداشته است.

آرشیل گورکی را همگان به عنوان یکی از تاثیرگذارترین نقاشان قرن بیستم در ایالات متحده ستایش می نمایند. وست، اما هنوز ناشناخته مانده است

وست می دانست که برای شکوفایی احتیاج به فضایی وسیع دارد و از همین رو پس از شش ماه، کلاس های هافمن را رها کرد. میل شدیدش به استقلال و کناره گیری اش از هر رابطه ای که انرژی و تخیلش را به مخاطره می انداخت، تبدیل به عامل پیشرفت او شد.

وقتی دوستی پیشنهاد آشنایی وست را با آرشیل گورکی هنرمند ارمنی داد، وست بلافاصله رد کرد. در آن موقع آوازه روش گورکی در نقاشی، خراش دادن بوم نقاشی با لیف حمام، همه جا پیچیده بود. وست پس از تجربه حضور در کلاس هوفمان، از هر دیداری با نوابغ دلزده شده بود.

اما وست و گورکی خاتمه همدیگر رادر سال 1935 دیدار کردند. همین قدر می دانیم که این دیدار به تحولی عمیق در هر دو انجامید. این تحول در گورکی به شکل تغییر جهت از کوبیسم در ابتدای دهه 1930 به سوی سوررئالیسم در میانه دهه 30 و سپس اجرای تابلو های انتزاعی شاعرانه آشکار شد.

وست هم کم تغییر نکرد. به پیشنهاد گورکی نام دخترانه اش، کورین را با این توجیه که زیادی دخترانه است به نام مردانه میکائل تغییر داد. دنیای هنر دنیایی مردانه بود و برای بازی در زمینی مردانه می باید قاچاقی وارد زمین می شد.

وقتی وست دست به کار خلق تابلوی نور کور نماینده شد که طی سال های 1947 تا 1948 به طول انجامید، هنر انتزاعی آمریکا دوران توسعه فرم گرایانه ای را سپری می کرد.

اشتیاقی به نقاشی غیرفیگوراتیو که در اروپای دهه 1910 و 1920 به دست کازیمیر ماله ویچ و واسیلی کاندینسکی و پیت موندریان اجرا و از طریق هنرمندانی که از فاشیسم اواخر دهه 1930 و اوایل دهه 1940 گریخته بودند، منتشر شده بود.

در حالی که دنیا به سوی کوری بر اثر فاجعه هسته ای می رفت که در جنگ دنیای دوم واقعیت پیدا نموده بود، گروهی از هنرمندان جوان که خود را به نام مکتب نیویورک معرفی می کردند، به آزمایش ایده ها و مفاهیم انتزاعی اروپایی مشغول بودند.

واقعیات جدید، زبان جدید می طلبند. جکسن پولاک یکی از برجسته ترین اعضای جنبش نوظهور انتزاعی می گفت نقاش مدرن نمی تواند مفاهیمی، چون هواپیما، بمب اتم و رادیو را با فرم های رنسانسی یا هیچ فرم کهن دیگری منتقل کند. هر دورانی، ابزار های خودش را می طلبد.

پس از جنگ دنیای دوم و طلوع عصر اتم، اعضای مکتب جدید که گورکی و راتکو هم از اعضایش بودند، عزم مشترک خود برای پیشبرد روایت هنر غربی سرعت دادند. از دهه 1880 و حین کوشش های رادیکال امپرسیونیسم برای تغییر تمرکز زیبایی شناختی از ماده به سوی نور، جنبش فوویسم پیروز شده بود رنگ را از یوغ فرم به درآورد، کوبیسم افسانه پرسپکتیو را نفی نموده بود و سوررئالیسم ضمیر ناخودآگاه را به تصویر درآورده بود.

سیر انفجاری هنر به سویی پیش می رفت که فقط اشکال غیرفیگوراتیو می توانستند از پس بیانش برآیند: انرژی غیرقابل پیش بینی خود زندگی که در جریان بود. درست در همین نقطه است که تابلوی نور کور نماینده اثر وست، نقشی بسیار مهم در داستان هنر قرن بیستم ایفا می نماید. نقشی ریشه دارتر و یکه تر از تمامی آثار مشهوری که در آن دوره بر بوم ها نقاشی شدند.

نقاشی وست به معنای واقعی کلمه بیان گر تخریبی غیر قابل کنترل است. وست در این تابلو، در پی ساختن غزلی با ریتم و هارمونی برای بیان هرج و مرج ناشی از انفجار نیست. خشونتی واقعی در تابلوی او وجود دارد که اثر را از پالایش و لطافت موجود در آثار همتایان مرد او در همان زمان ممتاز می نماید.

حیات تابلوی نور کور نماینده در سال 1947 شروع شد، وقتی که وست مانند پولاک که کار های اخیرش را پیگیری و بسیار تحسین می کرد، در پی ذوب زوایای کوبیسمی در میان اشکالی کاملا به هم پیوسته بود. استفاده از خطوطی چرخشی و رنگ هایی لرزان که گویی ما را به سطحی از تجربه و درک دنیای کشف نشده می رسانند.

با کنار هم گذاردن یکی از تابلو های پولاک و تابلوی نور کور نماینده اثر وست، می توان به همخوانی غریزه و دستاورد های آن دو پی برد.

پولاک معتقد بود شکل جدیدی از هنر برای عصر جدید مورد احتیاج است

نقاشی وست علاقه ای به پیشبرد گفتگوی هنری ندارد. او می خواست همه چیز را نابود کند و از نو بسازد. تمام دستاورد تاریخ هنر را تا لحظه ای که او نقاشی می کرد، ویران می ساخت تا از نو بسازد. ساختن پس از انفجاری ویران نماینده.

به نظر وست، هرچه تخیل خشن تر و پیجیده تر باشد، ظرفیتش برای بیان ناب بیشتر است. او شاعر و نقاشی بود که زندگی اش را وقف بیان خلاقانه کرد. در شعری منتشر نشده سرود:

زندگی می کنیم و رویا می بافیم

زیبایی دو چندان می گردد

او هرگز بر میزی مشترک با عظیمان هم پیاله نشد تا تحسین آنان را به دست آورد. وقتی در سال 1991 در نیویورک، ناشناخته و در عسرت درگذشت، اثر سترگش هم با او از دیده ها پنهان شد. اگر در لحظه آخر پیشنهادی برای خرید خانه اش به شهرداری نشده بود، آن خانه هم از دست رفته بود. کسی چه می داند؟ شاید روزی هم میکائل وست، الهام بخش نویسنده ای برای خلق یک رمان آمریکایی فوق العاده گردد.