تنهایی و جنون؛ سرنوشت میمون های محبوس در آزمایشگاه

به گزارش هیو بلاگ، انسان ها با تخریب زیستگاه های طبیعی میمون ها، شکار و محبوس کردن آن ها در آزمایشگاه های تحقیقاتی، بیشترین آسیب را به این پستانداران باهوش و اجتماعی می زنند بطوری که نیمی از انواع آن ها امروز در معرض خطر انقراض قرار دارند.

به گزارش خبرنگاران به نقل از ایرنا، میمون ها شبیه ترین موجودات به انسان ها هستند که در سراسر دنیا و در شکل، اندازه و رنگ های مختلف وجود دارند. برخورداری از شست های انعطاف پذیر به این پستانداران باهوش امکان استفاده از ابزار و بازی کردن را می دهد. میمون ها موجوداتی فوق العاده اجتماعی هستند، در گروه های بزرگ زندگی می نمایند و دوست دارند با هم همبازی شوند و از یکدیگر محافظت نمایند. افزایش جمعیت و گسترش دامنه فعالیت های مخرب انسانی برای محیط زیست، آینده این دست از پستانداران را که تقریبا DNA مشابهی با انسان دارند، به خطر انداخته است. امروز شنبه 14 دسامبر (23 آذر) به عنوان روز دنیای میمون معین شده تا فرصتی باشد برای اطلاع رسانی در خصوص آسیب هایی که گسترش فعالیت های انسانی به این موجودات وارد می نماید.

از بین بردن زیستگاه های طبیعی

بنا بر آمار، بیش از 260 نوع مختلف میمون در دنیا وجود دارد. به استناد مطالعه ای که برای نخستین بار در سال 2008 انجام شد، بر اساس استانداردهای فهرست قرمز اتحادیه دنیای حفاظت از طبیعت و گونه های در معرض خطر نزدیک به 50 درصد از این میمون ها، در کنار دیگر نخستی سانان غیرانسان دنیا، در معرض خطر انقراض قرار دارند.

این گزارش که به همت صدها کارشناس از سراسر دنیا تهیه شده بود، با ارائه مستندات معتبر علمی نشان داد که در ویتنام و کامبوج، تقریباً 90 درصد از گونه های نخستی سانان از جمله میمون ها در معرض خطر انقراض قرار دارند. جمعیت میمون های دست دراز (گیبون)، برگی، لنگور و دیگر گونه ها به دلیل از بین رفتن زیستگاه های طبیعی که با شکار و تجارت حیوانات برای استفاده های دارویی یا به عنوان حیوان خانگی تشدید می گردد، کاهش یافته است.

در نقاط دیگر دنیا، گونه هایی از لمورهای موشی کوچک گرفته تا گوریل های کوهستانی غول پیکر برای بقا با چالش هایی روبرو هستند. در آفریقا، 11 مورد از 13 نوع میمون کولوبوس قرمز در فهرست گونه های در خطر انقراض قرار گرفته اند که هم اینک احتمال انقراض دو نوع از این تعداد وجود دارد.

نتایج پژوهش جدیدی که در سال 2017 انجام شد نیز ضمن تایید این رویه نشان داد که 60 درصد از میمون ها و سایر نخستی سانان غیرانسان چون بوزینه ها در معرض خطر انقراض قرار دارند و جمعیت 75 درصد از آن ها رو به کاهش است. به عبارت دیگر از 500 گونه نخستی سان غیرانسان در دنیا، 300 گونه در معرض خطر انقراض قرار دارند و اگر اولویت دنیای بر مقابله با این امر قرار نگیرد، بسیاری از این گونه ها طی 23 سال آینده از روی زمین ناپدید خواهند شد.

به استناد این پژوهش که در مجله Science Advances منتشر شده، افزایش جمعیت انسان ها عامل اصلی به وجود آمدن و تقویت این تهدید است. از بین رفتن زیستگاه های طبیعی میمون ها در نتیجه قطع درختان، حفاری معادن و کشاورزی، شکار، تجارت غیرقانونی حیوانات و تغییرات اقلیمی در 100 سال گذشته همگی از دلایل کاهش جمعیت این پستانداران باهوش هستند.

به گفته محققان اگر انسان ها با همین فرایند به آلوده کردن محیط زیست ادامه دهند، در نهایت خودشان هم در جهنمی که امروز میمون ها برای بقا در آن به سختی کوشش می نمایند، قادر به ادامه زندگی نخواهند بود.

آزمایشات تحقیقاتی

این روزها حیوانات به سپر بلای انسان ها در آزمایشگاه ها تبدیل شده اند. محققان حیوانات به اصطلاح آزمایشگاهی را به عفونت ها و بیماری های مختلف آلوده می نمایند تا انواع و اقسام داروها و واکسن های تایید نشده را نخست بر روی آن ها آزمایش نمایند. بر اساس آمار انجمن حقوق حیوانات، تنها در سال 2017 حدود 2 میلیون و 800 هزار حیوان قربانی این دست از آزمایشات شدند.

میمون ها به دلیل شباهتی که با گونه انسان دارند یکی از محبوب ترین حیوانات مورد استفاده در تحقیقات پزشکی و روان پزشکی هستند. هر ساله تنها در کشور آمریکا ده ها هزار میمون در آزمایشگاه های تحقیقاتی زندانی شده و در آن جا تحت آزمایش های تهاجمی، دردناک و وحشتناک مورد سوء استفاده قرار گرفته و یا کشته می شوند. اگرچه بر کسی پوشیده نیست که میمون ها چه حیوانات باهوش و حساسی هستند، اما اغلب محققان به گونه ای با آن ها رفتار می نمایند که گویی تجهیزات یکبار مصرف آزمایشگاهی هستند.

این میمون ها که در آزمایش های تحقیقاتی مورد سوء استفاده قرار می گیرند یا در مراکز دولتی و تجاری پرورش یافته و در آزمایشگاه ها متولد می شوند و یا از کشورهایی چون چین، کامبوج و جزیره موریس دزدیده شده و زندانی می شوند.

پژوهشگران بچه میمون هایی که در آزمایشگاه ها متولد می شوند را کمتر از سه روز پس از تولد به زور و برای همواره از مادرانشان جدا می نمایند. تحقیقات متعددی که در این باره صورت گرفته، حاکی از آن است که برای دزدیدن میمون ها از زیستگاه های خود و انتقال آن ها به آزمایشگاه، نیز شکارچیان با تفنگ های دارتی به میمون مادر شلیک نموده و سپس نوزادانی را که وحشت زده به بدن مادر خود چسبیده اند، به اسیری می گیرند. بعضی از شکارچیان نیز از تله برای به دام انداختن تمام اعضای یک خانواده از میمون ها استفاده می نمایند. این پستانداران سپس در جعبه های کوچک حاوی مقدار ناچیزی آب و غذا بسته بندی شده، به مراکز کثیف منتقل و از آن جا به مقصد آزمایشگاه فرستاده می شوند.

پس از تحمل جدایی از خانواده و زیستگاه خود، میمون ها در داخل آزمایشگاه در قفس های فولادی سرد و بی روح حبس می شوند که با زیستگاه های طبیعی آن ها در جنگل های سرسبز و کوهستان زمین تا آسمان تفاوت دارد. میمون ها در طبیعت به طور آزادانه در جستجوی غذاهای متنوع کیلومترها جابجا شده، با دوستان و خانواده خود معاشرت می نمایند، از تپه ها بالا می فرایند، از شاخه درختان آویزان شده و در رودخانه ها شنا می نمایند. در آزمایشگاه اما این حیوانات حتی فضای کافی برای نشستن، ایستادن، دراز کشیدن یا سرچرخاندن را هم ندارند. روزهای خاکستری جایگزین ایام رنگارنگ و سرشار از تجربه های حسی این پستانداران می گردد. در خوشبینانه ترین حالت، به این میمون های زندانی اسباب بازی های پلاستیکی ارزان قیمت و گاه به گاه برش های سیب یا موز داده می گردد.

تنهایی و جنون

تحقیقات نشان می دهد که 90 درصد میمون های محبوس در آزمایشگاه رفتارهایی غیرعادی از خود نشان می دهند که در اثر سوء استفاده جسمی، استرس روانی، انزوای اجتماعی و تحمل شرایط سخت حبس ایجاد می گردد. بسیاری از آن ها دیوانه می شوند، بی وقفه در قفس راه می فرایند، موهای خود را کشیده یا گوشت خود را گاز می گیرند.

علاوه بر این که اساسی ترین نیازها و خواسته های این میمون ها نادیده گرفته می گردد، این حیوانات همچنین تحت آزمایش های دردناک و روان تکانشی قرار می گیرند که از آن جمله می توان به آزمایش های دارویی، تست واکسن، آموزش و آزمایش های نظامی، آزمایش های محرومیت از مادر و آزمایشات تهاجمی بر روی مغز اشاره نمود.

میمون ها و دیگر نخستی سانان غیرانسان برای حفظ سلامت اکوسیستم های اطراف خود اهمیت ویژه ای دارند. این گونه از پستانداران به وسیله پراکنده کردن بذرها و دیگر تعاملات با محیط پیرامون شان، به حمایت از طیف گسترده ای از حیات گیاهی و جانوری در جنگل های گرمسیری دنیا یاری می نمایند. جنگل های سالم نیز منابع لازم را برای جمعیت های بومی انسانی فراهم نموده و همچنین دی اکسیدکربنی را که باعث ایجاد تغییرات اقلیمی می گردد، جذب می نمایند. رفتار خودخواهانه ما با این موجودات که ضامن حفظ محیط زیست هستند باید متوقف و اصلاح گردد.